SEVDAYA SESLENİŞ

Yaþamakla ölmek arasýnda gidip gelen,
Bir seher rüzgarýyla irkilen...
Ve amansýzca amaçsýz bir hülyaya itilen,
Kimi zaman kabýna sýðmayan, dökülen,
Kimi zaman dillerde küçülen...
Fakat gönülde büyütülen tüm sevdalara;

Yalnýzlýðýn gölgesine kapak atmýþ çýðlýklar,
Sessizliðin huzurunu dinlerken, sen!
Bir garip serzeniþ, bir kararlý vazgeçiþ sarmýþ yüreðimi...

Masum bir bakýþýn ardýna saklanan
O baþý boþ savrulan sözler dudaklarýndan,
Tutamadýðým düþlerimi üþütüyor...
Buz kesmiþ kalemim, kaðýdým, çayým masamda...
Ben unutmak istedikçe hasreti büyütüyor...

Oysa sarmaþ dolaþ yüreðim sensizlikle
Sensizliðin peþindeki sessizlikle
Bazen kendimle sadece, bazen kimsesizlikle
Geceyi dinliyorum gecenin karanlýðýnda...

Katran karasý kaderin gönül yarasý olduðu yerde,
Çare var mýdýr bilmem bilinmez þu derde,
Ýnerken yokluðunda gözlerime perde,
Hayalinin avuttuðu zifiriye sarýlýyorum...

Yok hükmünde bekleyiþler yorgun düþerken,
Gönül sevdiðine sýnýr çizerken,
Ömür bir nefes alýp verirken,
Ben ciðerime ahlar çekiyorum...

Sonsuzluðun ta kendisi sayýlýr adým,
Tükeniyor beyhude, az buçuk tadým
Nice kanatlar sarsam da kopmuþ kendi kanadým;
Þimdi sözlerden, gözlerden kaçýyorum...

Düþüyorum peþine bilinmez bilmecenin,
Sabahý var mý sahi her bir gecenin?
Derdi bana düþmüþ gelen geçenin
Kurumuþ topraða tohumlar saçýyorum...

Kýþýn sonu baharsa bulunur çare,
Deðilse ne gelir elden, ne çare?
Toprak niye utansýn kalmýþsa biçare?
Ýçimde bir inanç, umutla yaþýyorum...

-Mustafa ÖzTürk #mstfztrk
Sosyal Medyada Paylaşın: