Karanlık

Ne yemyeþil bahçede ne çiçekli tarlada
karanlýk sokaklarda yürümek istiyorum

gölgem kadar ýssýzým ölüm gibi sessizim
uyutulmayý bekleyen zavallý bir köpeðim

ruhum gövdeme küskün derdim kendimle
derdimi paylaþamam kendi kendimle bile

bunca üzüldüðün yeter artýk diyen
solgun bir sokak lambasý kulaðýma eðilen

gece tek dostum karanlýk arkadaþým
söylemekle artar susmakla azalýr acým

sessiz çýðlýðýmý yalnýz ben duyuyorum
ruhumda bin yýllýk ýstýraplar taþýyorum

ne zenginlik ne gezmek dünya ülkelerini
býrakmak baðlandýðým ne varsa hepsini

gecenin karanlýðý arýndýrsýn içimin kirlerini
konteynýrlara býrakayým bitmez kederlerimi

ruhumdaki görünmez yaralar bir bir kapansýn
gözbebeklerim karanlýðýn beþiðinde sallansýn

Ne yemyeþil bahçede ne çiçekli tarlada
karanlýk sokaklarda kaybolmak istiyorum...




Gülhan Çeliktaþ





Sosyal Medyada Paylaşın: