BABACIĞIM

Babaciðim!
Ben küçükken!
Her zaman ki gibi, ben iþe gidiyorum dedin!
O sabah evden çýkýp gittin!
Gidiþ o gidiþti...
Akþam oldu gelmedin!
Merak ettim, anneme sordum!
Hemen, arkasýný döndü!
Çqktýrmadan buðulanan gözlerini sildi!
Sonra titreyen sesiyle...
"Mesaiye kaldý’ dedi...
"Neden gözlerini sildin?" dedim...
Duraksadý, Sonra yutkundu!
Yok birþey!
"Sadece nezle olmuþum!" dedi,..
Gözlerini benden kaçýrdý!
"Neden üzgünsün?" Dedim!
"Nezleyim dedim ya yavrum!"
Arkasýný döndü...
Üþutmüþüm! Hastayým!" diye çýkýþtý!
"Ben o, gün ilk defa, sen olmadan!
Senin anlattýðýn masallarý dinlemeden uyudum!"
Sabah olduðunda annemin aðlama sesine uyandým!
Panikle yataðýmdan fýrladým!
Kapýyý açtýðýmda, evde bir çok insanýn olduðunu gördüm!
Korktum!
Aðlayarak anneme koþup sarýldým!
Annem baþýný göksüne yapýþtýrdý!
Hýçkýrýklarla: "Yavrum diye feryat etti!"
Ýnsanlar koþtu!
Beni annemin kucaðýndan aldýlar...
Gel yavrum biraz dýþarýya Çýkalým dediler...
Beni hýzlýca dýþarýya çýkardýlar!
Ben annemi isterim!"
"Anne!" diye aðladým!
"Gel annen þimdi hasta!" Dediler...
"Anem niye aðlýyor!"
"Ben Babamý istiyorum!"
"Babam nerede?
Diye aðlamaya baþladým!"
Beni susturmak için, "Kimi para verdi!"
Kimi þeker verdi!"
Amcam geldi yanaðýma dokundu!
"Bak yeðenim baban uzaklara gitti!"
"Nereye gitti?"
Halam aðlamaklý, "Cennete gitti!"
"Saf saf çalýþmaya, iþemi gitti"
Amcam yutkundu!
Evet Cennette çalýþmaya gitti!...
Dedi ve sesi titredi...
Peki, annem neden aðlýyor!" Dedim...
Amcam: O, üzgün ve hasta!" Dedi..
Halam: Babanýz özlediði için!" Dedi...
"Ben de özledim diye aðladým!
Baba Sen Cennete gittin ve ben seni hep geleceksin diye bekledim…
Ben büyüdüm, Baba!
Benle birlikte herþey deðiþti...
Önce, Evimiz deðiþti…
Sonra mahallemiz…
Saatler, günler…
Aylar, yýllar geçti...
Ýnsanlar, deðiþti..
Annem hiç iyileþmedi, daha çok hastalandý...
Halam yâþlandý...
Amcam kendini alkole verdi...
Ben hep birgün geleceksin diye, bekledim…
Sorduðumda...
Bahar geldiðin de..
Aðaçlar, çiçek açtýðýnda...
Aðaçlar çiçek açýnca...
Çiðdemler çýkýnca gelir dediler...
Önce Þubatýn sonun da çiðdemler çýktý...
Gelmedin!
Sonra Martýn sonuydu güller açtý...
Gelmedin!
Nisanýn sonun da Papatyalar açtý...
Gelmedin!
Mayýs ta Erguvanlar açtý...
Yine gelmedin ya…
Hep yollara bakýp, gözlerime yansýyan o özlemi....
Kuru bir yalnýzlýða teslim ettim kendimi...
Ve aylar, yýllar geçti...
Baba hep bekledim geleceksin diye…
Bir gün bir tanýdýk!
Adýmý sordu...
Adýmý söylediðimde...
Bildim dedi...
Sen bizim rahmetlinin çocuðusun dedi...
Baþýmý okþayarak: "Baþýn saðolsun evladým!"
Çenemde tuttu, baþýmý kaldýrdý.....
gözümün içine bakarak: "Rahmetli çok iyi insandý!"
"Allah mekanýný cennet eylesin!" Dedi...
Baþýmdan kaynar sular döküldü...
Demek Babam Cennete çalýþmaya deðil...
Ebedi istirahate gitmiþ...
Bu üzüntüm korktuðumdan deðil...
Yýllarca geleceksin diye avutuldum!
Babaaa!
Artýk seni beklemiyorum…
Kendimle barýþtým…
Her namaz seccadeye vardýðýmda,
Yýllarca gelmediðini...
Çocukken en çok ihtiyaç duyduðum da kaybolduðunu fýsýldýyorum…
Alnýmýn her secdeye deðiþinde…
Her ilkbaharda Çiðdemlerin açtýðýnda gelmediðini fýsýldýyorum…
Çok bekledim… Ben Baba!
Gelmeni...
Masal anlatmaný...
Saçýmý okþayýp, kucaklayýp sýmsýký sarýlmaný...
Dinçer Dayý
Sosyal Medyada Paylaşın: