SEN VE SONBAHAR

izmir’e yaðmur yaðýyor
aylar sonrasýnda yeniden
alnýma düþüyor damla damla
süzülüyor yorgun kirpiklerimden

yüzümden düþen bin parça
sensizim, eriyorum kederimden
nemli bir akþam daha oluyor
yaðmurla aðlaþan gözlerimden...

aylardan ekim
elimde ýslak eski bir resim
gönül ýssýz çöl
deniz sarhoþu bedenim

yaz gelip geçmiþ,
hazana dönmüþ mevsim
göçmen kuþlar uçup gitmiþ
oyunmuþ meðer yaþadýklarým... bitmiþ

yasak gecelerden çalýntý anlar,
sanki hiç yaþanmamýþcasýna;
bir günahtan kaçarcasýna seviþmeler,
nedamet tüten evlerin bacasýndan
ömrümün son kalýtýný söker gider...


dökülen ben miydim , dalgýn
silinip giden yapraklar mýydý
rüzgarla savrulup akþam üstleri
bir ben miydim yolunu kaybetmiþ,
bu koca þehrin budala aþýðý...

yitik ömrümün son- baharý
tosladý ayrýlýða içim ;
içim, bitmiþ aþklarýn mezarý;
soluk bedenimde kuruyup giden...
o aþklar ki düþman baþýna;
sessizce, yaþanmadan biten...

seni düþünüyorum an’ý aþýp
sýyrýlýp zamanýn tutsaklýðýndan
önce gözlerin geliyor aklýma
zeytin karasý; baktýkça derinleþen
derinleþtikçe buðulanan gözlerin...

düþle gerçek arasý;
bir ikona dönüþüyorsun sonra aniden,
dokundukça daðýlan,
daðýldýkça içimde acýyla mimlenen...






Sosyal Medyada Paylaşın: