Bir kara trenin üçüncü mevki yolculuðudur ömrüm.
Yokuþlarda zorlandým
Ýniþlerde hýzlandým
Kaç karanlýk tünelden geçtim
Saymadým.
Ben okumak istiyordum babam okutmak.
“Satarým ceketimi okuturum seni”
Ne ceketi para, ne de ömrü vefa etti.
Eve ekmek lazýmdý, ekmeðe katýk.
Çocuk yaþta giydiðim üniformanýn
Belini daralttýlar, paçasýný kýsalttýlar.
Boyum verdikleri tüfek kadar
Yastýðýmý göz yaþlarýmla ýslattým.
Aðladým karanlýklarda.
Gün oldu neþelendim bulutlara el verdim.
Gün oldu hüzünlendim yüreðimden kan verdim.
Bazen bir iken bin oldum.
Bazen de bir karýþ suda boðuldum.
Ömrümün ikindisindeyim þimdi.
Akþama kaç gün var, kaç saat?
Bilmiyorum.
Gelecek emanetini almaya:
“ Yol bitti, son durak”
Ben Bedri Tokul
Namý diðer Bedros Baba
Gözlerinizden... Gözlerinizden
Öperim
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.