Metro

Servise binmek için insanlar yarýþýyor
Sokaklar týklým týklým caddeler insan seli
Aðýz ense kuyruklar nefesler karýþýyor

Sokuldum son vagona itildim bir köþeye
Neyse ki bir kenarda yapýþtým bir koltuða
Sanki koca bir þehir doluþmuþ bir þiþeye

Metro’nun son vagonu bir anda çiçeklendi
Mýknatýs gibi çekti göslerimi iki göz
Sanki fosfordan bir el elime kilitlendi

Omuzuma dayandý insanýmsý bir peri
Öyle ürkek sýkýlgan nefesi titriyordu
Ve aklýmda arbede ruh halim mahþer yeri

Zavallý yüreðimde tatlý narin bir sýzý
Ýðnelendi vücudum uyuþtu iliklerim
Ve midemde kasýlma krampýn en arsýzý

Tükendi tüm mecalim birden kýsýldý sesim
Pembeleþen simaya emanet gitti caným
Boðazýmda bir gýcýk tikenlendi nefesim

Hiç bir ressam çizemez böyle güzel bir yüzü
Tuvale indirmekten fýrçalar aciz kalýr
Tam böyle düþünürken araç döndü son düzü

Bu kýsacýk yolculuk doldurdu miadýný
Kalbimi benden alýp indi ara durakta
Ne kadar istesemde soramadým adýný

Elimde ne bir adres ne ufacýk bir isim
Her gün ayný saatte ve hep ayný vagonda
Ayný yolda koþturan bir saðýr ve dilsizim

Rastlarým umuduyla yirmi yýl ömrüm heder
Onulmaz bir tutkunun devasýz derdindeyim
Hangi izan feraset halimi izah eder
Sosyal Medyada Paylaşın: