Ey vicdansız Yar!

Beni terk edip, yüzüstü býrakýþýna artýk, lafým yok!
Ama, þimdi Bana...
Ne oldu?
Terk mi edildin?" Diye alayýmsý soranlara; Ne diyeyim?
Hadi, söyle?
Ýnsanlara "Kalbimde Yâr’a yer mi yok diyeyim?"
Yoksa, "Bana Yâr yok mu diyeceðim?"
"Uçmayý öðrenmeden göçmeye mecbur kalmýþ bir kuþ gibi þu seven gönlüm!"
Ey Yârabbi!
Güneþi çýkarýrsýn...
Cama çýkan iz gibi, geceyi, gündüzden silersin!
Ya peki, gönülde ki, açýlan o iz!
O, nolacak?
O, sevdanýn izi...
Hep onun adýný çaðrýþtýrýr daldaki ötüþen kuþlar!
Gece olupta, karanlýða buründüðunde...
Gökteki, yýldýzlar onun simasýný yansýtýr!
Ýþte, onu gördüðüm o an!
Onun aþkýyla baþladý benim hayatýmdaki, milat!
Ölmeyecek ona olan sevgim geçsede asýrlar!…
Onun bana geleceði gün bana mutluluðu çaðrýþtýrýr!
Nasýl ki,
Dünyanýn güneþ etrafýnda dönmesinin bir nedeni var!
Sevgidir benim, sebep sevdamýn varlýðýna!
Nasýl ki, Tabiat için yaðar yaðmur ve kar…
Nasýl ki, Güneþ tabiata
Bir canlýlýk verir!
Benim de Aþkým ile kalbim
bir ömür bulur!
Dinçer Dayý
Sosyal Medyada Paylaşın: