Ah Leyli Düşerken Tutunur İnsan

Ah Leyli
gün kurusu serinliðinde
bir mezar taþý vefasýyla beklerken seni
bu yaðmurlar gider
bu rüzgar, eflatun ve eylül
bu güz de ölür

Ah Leyli
bu yalnýzlýk çift kiþilik deðildir
bu kadifeler bu inat...
ve kýþ geçer, yaþamýn en ýslak yerinden
adýna þiir yazýlmamýþ çiçekler solar
suyun þefkati sel olana kadardýr…

Ah Leyli
yüzünde üþüyen güneþ lekesi
derledim güzel sözler yýrtýlmýþ cümlelerden
ay ýþýðý, gök mavisi, kuþ sesi...
birde bir yorgunluk belirtisi
âmâ gözlerinde mesafelerden

Ah Leyli
bir acý ýstýrap bir ince düðüm
boyamýþ saçlarýný ýssýzlýðýn rengine
gün eskir, gece aðlar acýlarsa kördüðüm
müphemlere dökülen hýçkýrýðýn rengi ne?

Ah Leyli
düþerken tutunur insan
müsrif bakýþlarýn uðradýðý gonca güller incinir
düzeltsen kýrýlýr, býraksan eðri kalýr...
dönsen ellerinde eksilmez hüznüm
yokluðun ömrüme sonbahar olur

Ah Leyli
seni sürgün tadýnda sevdim
öyküm þefkatinde acýný taþýr...
umudumu vurunca yoruldum demelerden
ve bir gün taþacak içimdeki sýr
hasretinin kýskacý sol yanýmdan ýsýrýr
…



Sosyal Medyada Paylaşın: