Ah Leyli Düşerken Tutunur İnsan

Ah Leyli
gün kurusu serinliðinde
bir mezar taþý vefasýyla beklerken seni
bu yaðmurlar gider
bu rüzgar, eflatun ve eylül
bu güz de ölür

Ah Leyli
bu yalnýzlýk çift kiþilik deðildir
bu kadifeler bu inat...
ve kýþ geçer, yaþamýn en ýslak yerinden
adýna þiir yazýlmamýþ çiçekler solar

Ah Leyli
yüzünde üþüyen güneþ lekesi
derledim güzel sözler yýrtýlmýþ cümlelerden
ay ýþýðý, gök mavisi, kuþ sesi...
birde bir yorgunluk belirtisi
âmâ gözlerinde mesafelerden

Ah Leyli
bir acý ýstýrap bir ince düðüm
boyamýþ saçlarýný ýssýzlýðýn rengine
gün eskir, gece aðlar acýlarsa kördüðüm
müphemlere dökülen hýçkýrýðýn rengi ne?

Ah Leyli
düþerken tutunur insan
müsrif bakýþlarýn uðradýðý gonca güller incinir
dönsen ellerinde eksilmez hüznüm
yokluðun ömrüme sonbahar olur

Ah Leyli
tut ki seni sürgün tadýnda sevdim
öyküm þefkatinde acýný taþýr...
ha taþtý ha taþacak içimdeki sýr
suyun þefkati sel olana kadardýr...




Sosyal Medyada Paylaşın: