Parmaklýklar ardýna hapsolmuþ Müebbet yemiþim Kim bilir kaçýncý gecem bu Yýldýzlar ýþýðýnda kaðýda döküldüðüm
Doðmak üzere gün Radyo son ses çalýyor Belki de gönül seslerimi susturuyor Bense küçük bir pencere pervazýnda Saksaðanlarýn getirdiði umutlarý besliyorum
Ufak bir ýþýk huzmesi görünce ansýzýn Çýrpýnýyor kelebeklerim biçare ümitle Buradan çýkýþýn olmadýðýný bile bile Yine de Belki... diyor
Belki bir gün biter bu mahpusluk diye Öylece kendini avutuyor
...
Gülhaným
Sosyal Medyada Paylaşın:
Zümrüdüanka_ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.