Seni bekler geçtiðin sokaklar, kýrýk dökük kaldýrýmlar, tozlu yollar, her gün ayak bastýðýn, izinin hep taze kaldýðý çamurlar. Nerede Kaldýn ! Ben seni beklerken, Sývasý dökük rengi soluk hanelerden, Sensizlik þarkýlarý yükselirdi birden bire, Sanki seni tanýrdý o koca koca yaþlý duvarlar, Nasýl tanýmasýnlar ki , Ýsmini kazýya kazýya öðretmedim mi ki ben onlara. Sen sokaðýma adým atar atmaz ,canlanýrdý bütün renkler, Maviler masmavi, beyazlar bembeyaz olurdu. Ve bir merhaban ile bayram havasýna bürünürdü bütün bir gün. Gözlerime bakmaya çekinirdi gözlerin, Sanki elmiþim gibi, Sanki buraya beni görmeye deðil de Tesadüfen görmüþsün gibi. Bu halin ile daha da çok severdim, Daha da çok aþýk olurdum sana.... Týpký dün olduðum gibi, Bugün olduðum gibi, Yarýnda olacaðým gibi...
Ömer Koç
Sosyal Medyada Paylaşın:
AŞK-I VEFA Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.