GÜNEŞE GİDEN MEKTUP

Sonbahara yaðmur düþüyordu, gözlerime ayrýlýðýn
Dualarýmda ismin vardý
Takýlýp kalmýþtým çýkýlmayan sokaklara
Yüreðim bir serçe kadar ürkekti yoksun diye
Ben ki, unutmuþtum yaþamayý
Kendimi, adýmý
Aðýz tadýmý
Belki hicranda unutmuþtum telaþlý
Aynalara küskün, akþamlara, þarkýlara
Güz yaðmurlarý kadar bitmiyordu yaþlarým

Senin için yazmýþtým taa gittiðinden beri
Tüm þiirlerimi, üstelik aðlarken geceleri
Diyordu ki þair arkadaþlarým okuyunca
’Aðlayan þiir... aðlatan kalemi ’
Eflatun gecelere bölündü düþlerim
Sensiz !
Her þey bir oyundu, her þey böyle nedensiz
Korkularý sýrtýmda mor gecelerin... uykusuzluðun
Ensemde solumalarý karanlýk kabuslarýn

Hayaller ülkesine sýðýndým, belki avunurum diye
Hayallerime sinsi eller uzandý acýmasýzdý
Kapkara yürekler !
Ellerim hep senden teselli bekledi
Sana sýðýndý, secdelerine, sabahýna
Þarkýlar ayrý ayrý hüznüme hüzün katýyordu
Ben sana doðru koþarken
Ayaklarýma takýlan engelleri aþýyordum
Duamla...sevginle yüreðimdeki

Hayallerime yaðýyordu yaðmurlar
Ben sensizdim yine... yine hasretinle
Çýkaramadým gözlerimden yitikliðini
Ve yaðmurlu akþamlarýn kimsesizliðini
Keder içinde kedermiþ meyerse geceler
Bilmiyorduk
Bir ayrýlýða düðüm atýyordu paslý kapýlar !
Bir özgürlüðe düðüm çözüyordu þarkýlar

Geliþin bir þiir olmalý... özgürlük kokan
Mýsralarým sen sen diye inleyen
Umutlarým var oldukça bilsen
Böyle yakýnmamalýyým gecelerden
Sonbaharým çiçek açacak mevsimlerden
Bir sen olmalýsýn tek bildiðim
Dünyamý
Güneþ gibi aydýnlatan, ýsýtan

Günay Koçak

22. 05. 2024
Sosyal Medyada Paylaşın: