SİTEMİM VAR İNSANLIKTAN ÇIKANLARA

Þu insanlar, hep iyilik düþünüp, birbirlerini sevseler
Dosta “ karýncadan ibret al, yazdan kýþa hazýrlan” deseler
Karýnca olup çalýþsa… Arý olup herkese bal verseler
Kýyamet mi kopardý sanki güzel söyleyip, güzel etseler?

Ama ne karýncadan ders alýr, ne arýdan hikmet ederler!
Ne balýn þükrünü bilir, ne de bal veren arýyý severler!

Ah þu insanlar, doðaya cennetimizdir diyerek girseler
Çiçeðin rengindeki, kuþun dilindeki sevgiyi görseler
Birbirlerinden sevgi alýp, birbirlerine sevgi verseler
Kýyamet mi kopardý sanki yürekte sevgiye yer örseler?

Ama ne çiçekten ibret alýrlar, ne kuþtan hikmet ederler!
Ne doðanýn kadrini bilirler, ne de bilenleri severler!

Bu kadar kötümü Kalpleri, bu kadar cahil mi beyinleri?
Allah boþa mý vermiþ insana, þu akýl denilen cevheri?
Niye görmezler gidenleri, niye düþünmezler gelenleri?
Kýyamet mi kopardý sanki görseler ibretlik ölenleri?

Ama ne gidenden ibret alýrlar, nede her gün olanlardan!
Ne utanýrlar birbirlerinden, ne korkarlar O Yaratandan!

Sözüm: kötülere… O kötülere dost gözüyle bakanlara,
Ýkiyüzlülere: dost görünüp, sað gösterip sol çakanlara,
Sözüm, çýkarlarý uðruna herkesi korkmadan yakanlara,
Ýnsan olanlar gücenmesin; sözüm insanlýktan çýkanlara!

Ama ne utanýrlar, ne ders alýrlar insanlýktan çýkanlar!
Ne insan olabilirler, ne hayvan… Ýki arada kalanlar!

18.05.2024 / Mustafa YÜKSEL


Sosyal Medyada Paylaşın: