*
gitme vakti þimdi
rahatsýzlan azýcýk
depremini baþlat
zelzeleye tut kalbini
önce rahatý vur kalbinden
yak gövdeni
kanat tenini
bu yüzden birkaç kez
rüyada mýyým diye çimdikle kendini
ne kadar acýrsa canýn
o kadar uyanýk olmalýsýn
ne kadar kanarsan
o kadar kalbine sokulmalýsýn hayatýn
*
usulca
sinirleri çekiliyormuþçasýna
dayanýlmaz aðrýlar inmeli göðsüne
kalbin damarlarýna eðeler sürülmeli
daha bir can yakan sancýlar vurmalý þakaklarýna
acý arttýkça zonklamalý zihninin duvarlarý
ömrün o tozlu kýyýlarýnda
ruhu irkilten
kalbi daðlayan
sancýlar duymalýsýn
çok sonralarý
belki de az sonra
bir de bakmýþsýn ki
unuttuðuna aldýrmaz olmuþsun
unutulduðunu hatýrlamaz olmuþsun
bir an gelir ki
izbe zamanlarýn incecik kýymýklarý
habire batar gözüne
*
hesap sorma vakti þimdi
izin vermelisin
zihninde ki sorularýn canýný yakmasýna
rahat bir nefes almak için
açtýðýn pencereden
rüzgarlarýn nefesine yýðýlmasýna
ekip biçtiðin huzur tarlalarýndan
hasadýn külleri savrulmasýna yüzüne
sýký bir nefis muhasebesine tutmalýsýn kendini
pencerenden karlý daðlarý
gölgeli vadileri
örümcek aðý gibi örülmüþ yollarý
kar aklýðý içine siyah lekeler gibi serpiþtirilmiþ
kasabalarý seyretmelisin
kendine dönmelisin sonra
içine bakmalý
tenine dokunmalý
yüreðine sancýlar düþmeli
dünyada bu kadar günah varken
bunca gözyaþý ve kan akarken
kendine huzuru çok görmelisin
rahatlýðýndan utanmalýsýn
*
kurduðun o gösteriþli debdebede
kaç serçe çýrpýnýr avuçlarýnda
biriktirdiðin o esrik sükunetin
kaç çýðlýðý
aðzýna kapaný verir
kalbinin üzerine attýðýn o kalýn þalýn altýnda
kaç yangýnýn üþümelerini söndürürsün
bir bakmýþsýn
ittiðin, attýðýn, unuttuðun, uyuttuðun sancýlar
bir dokunuþla
namlunun ucuna gelivermiþ aniden
anlarsýn ki
gitmekten baþka çaren kalmamýþ
redfer