YOKLUĞUNDA
Geceler de ayný sanýlýr ya gündüzler de
Oysa anlamca ne de kofturlar yokluðunda
Ne esen rüzgâr fýsýldar adýný bana
Ne doðan güneþ verir göz kamaþtýran
Ruha derinden tesirli tarifsiz ýþýltýný
Ve yine de tüm aðýrlýðýyla sürer yitirim
Her anýmda yaþanýlan tek þey gerilim.
Ýzi kalmaz mý hiç karda yürümüþ olsan
Gönül sahrasýna sendin yaðmurla dolan
Eskidi dinlemekten hazan seyrinde þarkýlar
Nereymiþ ki o heyecan katan anlamlý bakýþlar
Anladýðým çok þey var, bir boþluktayým
Savruluþun öyküsünü hem de her geçen gün
Uykuya kýyarak yazmakta, yazmaktayým.
Uzak ve ulaþýlmazdýr gülmeler artýk
Ana nasýl da mührünü vurmuþ karanlýk
Bir fasýl daha geçiyor sessizliðin kýyýsýnda
Dalgalar bile yýpratamaz oldu dik kýyýlarý
Yapraklar düþmek istemez ki öyle sebepsiz
Ýzbelerdeyim ve serkeþliðin tam deminde
Sana açýlýyor her kapý düþlediðimde.
Kanatlarým olsa da uçmak niye ki
Dilimde birkaç hece o da ismindi
Sanki senden önce hayat deðmemiþ bana
Dilimde birkaç zikir, ellerimse havada.
Ayrýlýk ne de çekilmez bir yaradýr
Açma sakýn ha, kanayan sol yanýmdýr
Ve bitsin isterim ansýzýn bu kâbusu
Sevmek dedikleri þey kiminde verir can
Niçin bendeki yaralar kanar, akar kan.
Dizlerim yýprandý, nasýr da tuttu ayaklar
Seni saramadý ya mahzun kalandýr kollar
Onca emeðin, alýn terinin hasadý mý bu
Yokluðunda her dem yoksunluðundu vurgu.
Güllerin soluþu, kalplerin ebeden duruþudur
Suyu, topraðý da olsa açmamaya karar
Bülbüllerin gül bahçesini unutuþudur
Yokluk, yaþanabilecek en yaman talan
Ve o her geçen gün derinden de kanayan.
Gölge ozan istemez asla ayrýlýðý, yakandýr
Sevdiklerinden ayrý kalmak müebbet hazandýr
Eldeki kazma, kürek iþleyemez bað, bahçe
Onun iþleyebildiði þey ölümüne mezardýr.
Oðuzhan KÜLTE
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.