Konuşan Bahçe

susuyorum konuþan avluya
içimizden geçen upuzun gece
yalan olan yüzlerden baþka
iki aralýktan rüzgarý sesini duyduk

yalnýz sanýyormuþum meðer içimi
oysa seninle uyuþan ellerimi
ellerinin hissyatýna kavuþturdum
dokundukça açýldý parmaklarýndaki zarafet

ay düþtü cama parladý
raylarda yol alan þakaydý þarký
bir korku daha geçti içimizden
yaza az kaldý

görüyorsun
görüyorsun bu bir rüya deðil
hiç konuþan bir bahçenin kalbi olur mu.

Sosyal Medyada Paylaşın: