hüsran

doksan birde doðdum,
yasaklýydý bana o vakitte gülmek,
süreya’nýn annesi vefat edeli seksen yedi yýl olmuþtu,
hüsran melodileþmiþ,
hayal kýrýklýklarý henüz yeni icat edilmiþti,
babam herkesten önce,
hatta ölülerden önce baðýný koparmýþtý bizim mahalleden,
yaðmurlarda beklerdim bir türlü ýslanmadan,
beklerdim geliþini bir çift diþlinin,
yirmi beþ kiloluk ve büyüktü ellerimden,
ne kadar da isterdim beni de alýp götürmesini sularýn,
ne yazýk ki boðulamýyor insan kendi gözyaþlarýnda,
ve sonra baþlardý baðýrýþlar, yakarýþlar,
huzursuz bacak, paslanmýþ elektrik direði,
ismim kaldý sadece o tahta direkte,
hiç komþumuz olmamýþtý yedi nokta dört þiddetinde,
yakýþmadý deðil mi anne,
hesaplayamadýðým bir matematik sorusu kaldý ellerimde,
sokaklar, caddeler, güneþ, ay,
hiçbiri tanýdýk deðil oynadýðým o çakýl gezegende.





Sosyal Medyada Paylaşın: