hepimizin baþýna gelmiþtir
birdenbire kararýr hava
rengi solar dünyanýn
çevremizi kuþatýr aþýlmaz bir sessizlik duvarý
maziyi ayakta tutan o tel mi kopmuþtur
kalbimizde özenle kuruttuðumuz yaprak mý çatýrdamýþtýr
uzaklarda bizim için dua eden kelebek
suya mý düþmüþtür yoksa
bir sýzý
gelip göðsümüze oturur
bir kimsesizlik hissi
aslýnda biliriz hiçbir þey
gelip kalbimize acý veremez bizden habersiz
o iþ birlikçi yaradýr hep hayal kýrýklýðý
hep bir sýzý onun sayesinde
kalbin kapýsýný açýp girer içeri
yaralar
kadim korkularýmýz, takýntýlarýmýz, zaaflarýmýz
insanýn kendisiyle yüzleþmesinin bir sonucudur
bizden eskiye dayanýr onlarýn hikayesi
bize bunu fýsýldarlar hep
yaralarýmýz hep vardýr
biz onlarý taþýmak için dünyaya gelmiþiz
o büyük sürgünün yükü sýrtýmýzda hep
cennetten dünyaya sürgün ediliþimiz
en büyük hikayemiz
en kanayan yaramýz
payýmýza düþeni alýrýz bu yaradan
her ne sebepten olursa olsun
yeni hasarlar aldýðýmýzda
kalbimizde beliren çatlaklar
uç uca dizilir
o en derin yaraya eklemlenerek
nefes alýp verdikçe
içimizdeki acýlý harita damar damar geniþler
yeni topraklar kazanýr
imtiyazlar edinir yeni yeni
her canlýda kendini tekrar eden bir yazgýdýr bu
bizi çukuruna iter
korkular, acýlar, yad ediþler
içimizde geniþleyip duran kadim yaranýn
kapanýr kapýlarý
örtülür pencereleri
baþka bir zaman
o çatlaðýn üzerinde kuþ cývýltýlarý
vadiler dolusu çiçek
bütün dünyaya yetecek güneþ bulabiliriz belki
lakin þimdi orada dipsiz bir kuyudan
ansýzýn beliren buhranlardan
boyunun ölçüsünü alan hevesten baþka
hiç bir þey yok
baþkalarýnýn gülüp oynadýðý
sevinçle gündelik telaþlarýn peþinden koþtuðu saatlerde
saplanýp kalmýþýzdýr yaralarýmýza hep
dýþarý çýkmak zulüm
içerde kalmak ölüm
herkesin mutlaka bir yarasý vardýr
hep çatlaklarýndan bir feryat yükselir
acýlar, hayal kýrýklýklarý, özlemler tüter
bir dizi karmaþýk duygular karanlýk odalarýnda
sýrrý hala çözülememiþ
insan yarasýna baktýðýnda yüzünü
o yüze ifade kazandýran hayat hikayesini görür
her þey ben yaþarken oldu
ben yaþarken koptu tufan
ben yaþarken yeni baþtan yaratýldý kainat
gök yarýldý
çamura can verildi yeniden
zanneder
aslýnda insan yoktur
alelade hikayelerde yoktur
her doðan bebek için yeni baþtan bir aydýnlýk kuþanýr gökyüzü
gece, yepyeni bir pelerin çeker omuzlarýna
kýrlarda, patikalarda, kentlerde, merdivenlerde
düþe kalka o en büyük hikayeyi tekrar ederiz hep
hiç durmadan
yeniden sýnanýr
yeniden kaybeder
yeniden Rabbimize sýðýnýrýz
günahlarýmýz bizi mütemadiyen yarlarýmýzla yüzleþtirir
baþýmýzý yerden göðe kaldýrdýðýmýzda
topraktan daðlara tepeler kaldýrdýðýmýzda
düðümlerin cenderesinden kaldýrdýðýmýzda
yaralarýmýzla yüzleþiriz yeniden hep
oysa bizsiz de bir dünya hüzünle tütmekte
zaten binlerce yýl ayný þeyi yapmakta
binlerce yýl ateþin baþýnda oturanlarý
birer birer yutmakta gece
gece sessiz gelir
sesinin gelmediði gece nefesi gelir
gece içimizdeki en derin kuyu
bizi beklemekte aðzý açýk
hangi canavardan
hangi daðdan
hangi gök cisminden bahsederse bahsetsin
insan aslýnda insaný anlatýr
ayakta durmaya, akmaya
içinden geçtiði vadilerin rengini ,tadýný, dokusunu
almaya devam eder
bir o kadar da çaresiz
güneþ doðar üstümüze
masallar yaþarýz
efsaneler anlatýrýz
anlatýrken örer, örerken kurar
kurarken kiþileri, sesleri, resimleri, sözleri, edalarý, duygularý
kolay kolay baþkasýnýn anlamayacaðý biçimde þifreleriz
geçmiþteki bir anýya takýlýp kalmak
ya da geçmiþi bütünüyle hatýrlamak
yada unutmak için
yada bir sonraki yaranýn kabuðunu kanatmak için
redfer