Ezelden ebede süren seferde bir yolcuyuz adýmýz adem her birimiz niþanlýyýz ölümle
Ondandý doðarken aðlayýþýmýz avuçlarýmýzý öylece sýkýþýmýz ondandý. Geri dönmek için geldiðimiz þu alemde kalma hýrsýnýn nârýný bilmemizdendi gözyaþlarýmýz
Oysa geçen zaman bir aðaç altý gölgelikti þunun þurasýnda yitip giden
biz baðlanacaktýk ve bizi aldatacaktý dünya kabuk baðlayan her yarayý kanatýp daðlayacak Ve aðlatacaktý yeniden
Deðiþecekti mevsimler dönecekti devran güneþ her gün doðup batarken sonuna yavaþ yavaþ yaklaþacaktý her beni Adem
Oysa kalmamýþtý ne Sultan Süleyman’a ne de Karun’a...
kimseye kalmadýðý gibi meleði memata bile kalmayacaktý dünya
"Her yeni eskir her yaþayan ölür ’demiþti hatrýna alemin yaratýldýðý Habibin annesi. Solduysa gül yüzü bile onun boncuk boncuk terler döktüyse ve emrine amade verilecekken herþey býrakýp gittiyse gidecekti herkes gidecekti bir bir...
bu z’amansýz vedaya kimi bir yok oluþ kimi þeb-i arûs diyecekti.
Melekler özenecekti kimine kimine iblis bile hayret edecekti
Kimi verdiði söze sadýk kimi, nasibini almadan yola düþecekti
Sýrayla bir bir, vakit erince tükenince nefesler, titreyerek tir tir dönecekti yüzünü nisyandan sýyrýlýp insan gerçekle yüzleþecekti.
Ve o gün gelince kavli bozulmamýþ kesin bir emirle sorgusuz sualsiz son nefesi verecekti çaresiz boynu kýldan ince....
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hatice Kılınç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.