Bu/kalem/un...

Topraða gebe bir sözcük ülkesi kurdum
Kemikleri altýnda baþaklar açan bir þiire ekmek olsun diye
eteðini toplamýþken bir mavi
Kundakta bir damla su ile
Kaç fersah sülale bekler kýyametimi

Þuurda k/ayýp bir saat ile
Taþýrken kalbime dönük korkularý
Karantinada hecelenen satýrlar
Bir akrebe gamzedir
Kendini yeðleyen
Aynada silûeti varken karanlýk örtülerin
Yol; bir aðaçta kemik aramaksa
Daðýnýk düþüncelerle

Seni sevgiye emanet ederken
Yolcu yeþile mavi çalarken
Yani bir vakte nakit giyinmiþken
Ölmek varken
Topraða gebe bir sözcük kurmak için
Bekleyiþler un olur
Gözlerimin gönlügârýnda deðdirmez bir güneþi
mühlet vermiþken bir yâre
Iþýklar aynada seni özlerken

Kaç fersah unuturken kendini gözlerimin ahiretimde
Babalar cehennemde oðullarýný
Oðullar cehennemde annelerini nasýl beklerse
Ve bir delinin zýrvanalarýnda eðilmemiþse bir zaman...
Akdi akdi vurgunken
Aþkýn dili lâlken
Ölmüþse bir bulut güneþten özürlü
yoksun kalmýþken bir bu/kalem/un
Aslýndan ve de imanýyla düþlerken bir þiiri peydahlamak ne zormuþ mûtâlaa ederken seni...

Gezgin i mgeler...


Sosyal Medyada Paylaşın: