Affet Beni

Yolun sonunda tanýdým seni
Keþke hiç tanýmasa mýydým?
Mutluydum kendi halimde
Hayallerim, tutkularým yoktu.
Sevmek gibi bir düþüncem zaten yoktu.
Birden çýktýn karþýma
Yenilmemek için direndim
Görmezden geldim, yok saydým.
Belki de çok korktum, kaçtým
Ama yenildim, kapýldým aþkýna
Ben sustum, içim çýðlýk attý
Olmaz dedim, inandýramadým kalbimi
Kapý küçük, ben büyüktüm, giremedim.
Affet beni,
Yetemediðim için
Affet beni
Kalbimin verdiði rahatsýzlýk için
Seni yordum, belki çok üzdüm.
Affet beni artýk gidiyorum.
Doðmamýþ güneþin karanlýðýna
Daðdan düþen kaya gibi
Düþtüðüm yere dönemeyeceðimi bile bile
Bir gün batýmýnda
Belki bir gece yarýsýnda
Bir rüzgar olup
Esip geçtin hayatýmdan
Bu son satýrlarým
Uðurluyorum seni yüreðimden
Biliyorum yokluðunda üþüyeceðim.
Bir daha baharda çiçek açmayacaðým.
Ne zormuþ vedalaþmak
Günün her aný misafir ettiðim
Yüreðimin tek sahibini
Git artýk, git
Yüreðim buruk, yüreðim üzgün.
Avuturum belki kendimi
Bir rüya gördüm
Uyandým bitti derim.

Ünal TÜRKOÐLU
Sosyal Medyada Paylaşın: