bir gün
bir tabak kaldýrýlacak sofradan
sessiz sedasýz
fazladan bir bardak alýnacak
gayriihtiyari…
televizyon kanalýný deðiþtirmeni isteyecekler senden
oysa kumandanýn tuþlarýna dokunamayacak parmaklarýn
elektrik lambasýný açmak için anahtara
uzatamayacaksýn elini
gün doðacak yine erkenden
ne aynaya bakabilecek
ne aziz bildiðin suyla yýkayabileceksin yüzünü
yarým býraktýðýn kitaplarýn boþuna bekleyecekler seni
artýk onlarýnda sayfalarýný çeviremeyeceksin
binlerce sesin susup
bir tek gerçeðin sesi duyulduðu gün
ne dýþ fýrçalama telaþý
ne gömlek ütüleme kaygýsý
gardolaptan kravatlarýn
vestiyerden ayakkabýlarýn indirilecek
ve dünya
senin de pabucunu dama atacak o gün
en son ne zaman güldüðünü
yediðini, içtiðini, giyindiðini
hangi þiiri okuduðunu
hangi kitabý yazdýðýný
nasýl bir adam olduðunu konuþacak dostlarýn
sadece kýsa bir müddet
birkaç saat …
sen kendi baþýna yapayalnýz
upuzun bir yolculuða çýkmýþ olacaksýn çoktan
bir gün gelip
senide unutacaklar
senin unuttuðun gibi birilerini
seninle bir muhabbete can atanlarýn bile
bakmaya çekindiði yüzünü örtecekler
beyaz bir bez parçasýyla
çaren yok
düþeceksin yollara
süleymanýn tahtýnda uçan halýya binsen
rüzgarlar kasýrgalar kesecek yolunu
huma olsan
turna olsan
kartal olsan da kýrýlacak kanatlarýn
fersah fersah dolaþsan da dünyayý
eðer küheylanýný dizginleyememiþsen
günlerin bomboþ geçmiþse
günleri nal toplamakla geçirmiþsen
avazýn göklere yükselecek
yazýk bana
vah bana
son piþmanlýk faydasýz
herkes unutacak
belki sen bile unutacaksýn kendini
ne yolunu gözleyen yavrularýn
ne yüzüne bakmaya doyamayan eþin
nede senin yolunu gözlediðin biri olacak
girmek istediðin bir sýnavýn yok
her gün sabah erkenden kalkýp gittiðin iþyerin
ya da bitirmeye mecbur olduðun bir iþin yok
durakta beklemeyeceksin
trafik keþmekeþi yok
araba gürültüsü yok
sen her þey yarým kaldý sanacaksýn
daha yazacaðýn þiirlerin vardý
daha basýlmamýþ kitaplarýn
bahçeye yeni diktiðin erik aðacý çiçek açacaktý
tuza bandýra bandýra eriklerinden yiyecektin
çam aðacýnýn gölgesine oturacaktýn gün boyu
ertelenmiþ düðünler
þenlik sofralarýn
isyan ve öfkelerin
ezberinden çýkacak gündelik yaþam hikayelerin
sonra kapanacak odanýn kapýsý
seslere ve ýþýklara
gecenin karanlýðý renkli yýldýz gibi
çiçek açacak üstünde
dudak izlerin aynalardan silinecek bir bir
o þuh kahkahalarýn
fýrlatýp atýlacak bir boþluða
beyoðlu akþamýnda…
kalp atýþlarýn., baþ dönmelerin
uykusu kaçýk gecelerinde
aðlarken gülmelerin de olmayacak
ve ilk ýþýklarýnda aydýnlýðý kör sabahlarýn
son yaðmurun
son damlasý da…
ne sevdiklerinden bir iz
ne de okuduðun gazetelerden bir kelime
senden hiç bir ip ucu taþýmayacak olay mahalli
ne çok ihanet saklýsýn kim bilir
bütün duvarlarýn delik-deþik
sadece ve sadece
ketum ve suskunsun
yollara özlem döktüðün günden beri
ve bugün
gözlerin kan çanaðý nar karasý
þiirler alev almýþ kalem küsmüþ
hýçkýrýklar taþýyan
serin sulara inmek isteyen
sanki sensin
yüreðin donuyor anlamýyorsun
gözlerin zirvelerinde kalmýþ silan daðýnýn
ellerin çýplak
soluksuz bir sancý gibi çýrpýnarak
aðýtlar taþýyan rüzgarýn adý
yalnýz sende saklýyken
üþüyorsun
sýcak bir haziran günü
ve þimdi
sýrtýný dayadýðýn duvar
en soðuk kýþlarý yüklenmiþ
ýþýksýz ve sessiz
kýblene yakamozlar vuruyor
ama sen titriyorsun
birkaç soluklu rüzgarda
içini acýtan tesadüflerin
sayýsýz sevdalar barýndýran kalbin
yalýnayak düþlerin
sobelenmiþ çocuklar gibi
fotoðraflarda
okul sýrasýnda öðrendiklerin
kurþun kalemlerin, silgin ve resim kaðýtlarýn
duruyor bir albümün içinde
uyuyorsun gecelerce
bir ninni sesi dinlemeden
redfer