İNSAN YALNIZ KALINCA
Sessizliðin kasveti, ruhunu sarýverse
Anýlara sarýlýr, insan yalnýz kalýnca
Hançer gibi çýðlýðý, baðrýný yarýverse
Kaderine darýlýr, insan yalnýz kalýnca
Bütün benliðin ile doluþsan sollarýna
Sevgi ile, aþk ile koþsan da kollarýna
Gidenler geri gelmez, gül döksen yollarýna
Kýrk yerinden kýrýlýr, insan yalnýz kalýnca
Yüce daðlar gibiydin, duman döner baþýnda
Çaresizlik boy verir, gözlerinin yaþýnda
Kýlý kýrka yararken her gün sabýr taþýnda
Can evinden vurulur insan yalnýz kalýnca
Kararan ufuklara, yanýk bir türkü salýp
Nice gemiler yakar, derin düþlere dalýp
Sözde gönül avutur, yýldýzlardan rol çalýp
Güller gibi dürülür insan yalnýz kalýnca
Saðýr dilsiz duvarlar, feryadýný duyamaz
Aklý, fikri firari yüreðine uyamaz
Mutluluk maskesini yüzünden hiç soyamaz
Acýlara karýlýr, insan yalnýz kalýnca
Yükleyip özlemini, kuþlarýn kanadýna
Kan aðlýyorken içi, gülümser inadýna
Ýyi gün dostlarýnýn Sevim düþmez yadýna
Her dem akar durulur, insan yalnýz kalýnca.
Sevim GÜLER
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.