Çanakkale’nin yazý, güneþ tam tepemizde, Gündüz onaltý saat, iftarsa ta sekizde. Hareket edemeyiz, siper güneþe karþý, Kaynar beyinlerimiz; bu þehitlik yarýþý. Daracýk siper sanki bir kapan veya kafes, Ömürlere ilave aldýðýmýz her nefes. El bombasý, þarapnel yaðmuru, top güllesi, Yürekleri daðlayan “ah yandým anam!” sesi. Düþman uçaðý görür, kýpýrdamak hep yasak, Altýmýzda tünel var, patladý, patlayacak. Üstü kapatýlmamýþ ihtiyaç çukurunun. Ceset, çöp, hayvan leþi, nasýl dayanýr burun? Aman vermez karýnca, her yerde yýlan, akrep? Kanlý týrnak izleri, bit ve pireler sebep. Karasinek bulutu, saldýrgan sivrisinek, Bir parça peksimettir, gece yenilen yemek... Dudaklar parça parça, yarýlmýþ susuzluktan, Göz kapaklarý diken olmuþ uykusuzluktan. Hasrettiler sýlada bir bayram sabahýna, Onbinler oruçluyken kavuþtu Allah’ýna...
21.10.2004 Sosyal Medyada Paylaşın:
ekremsama Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.