KİBRİNİ YEN ACIN DİNSİN

Nice sultan düþüverdi riya’ya.
Adaletten saptý ve kaldý yaya.
Yalvar-yakar oldu Yüce Mevla’ya.
Nefsinden geçenler kibrini yendi.
Kibrini yenen de acýlar dindi.

Kendinden baþkasýn düþünmez hodgam.
Her cümle sömürü, her cümle dram.
Kör körüne düþmanýna olur ram.
Nefsinden geçenler kibrini yener.
Kibrini yenen de acýlar diner.

Dünya okul, dünya sýnav,dünya çark.
Akletmezsen olmaz cahil ile fark.
Kaynak bulanýnca çamur akar ark
Nefsinden geçenler kibrini yener.
Kibrini yenen de acýlar diner.

Kimse olmayacak dünyaya direk.
Aç kapýyý yan dur,birlikte girek.
Sevgiyi, dertleri paylaþmak gerek.
Nefsinden geçenler kibrini yener.
Kibrini yenen de acýlar diner.

Yürek akýl ile çeliþir ise,
Ýnsan bir bakar ki girdi yeis’e.
Vicdan kabul eder mi hiç desîse?.
Nefsinden geçenler kibrini yener.
Kibrini yenende acýlar diner.

Kibrini yen acýn dinsin gülesin.
Her zorluðun üstesinden gelesin.
Mazlumun göz yaþýn hemen silesin.
Nefsinden geçenler kibrini yener.
Kibrini yenen de acýlar diner.


Emine Balý Oðuz
Sosyal Medyada Paylaşın: