kendini vuran

insan endiþeden yaratýlmýþtýr demiþti,
yüzümün ekranýna yanaþan bir kara sinek,
firavun deðildim oysa,
soluk soluða kalan,
yokuþ aþaðý býrakýlan bir araç gibi,
ne yokuþa aþinaydým,
ne asfalta.

bomboþ bir boþluk gibiydi,
sevdiðini betona emanet eden adam,
karýncalarýn yalýn ayak yürüdüklerini duyar gibi,
yardým etmeye çalýþtýkça,
yýkýlýrdý topraktan evleri.

iþte, tam da buydu bileklerimi kesmeme sebep,
viþne çürüðü akarken dudaklarýmdan,
kalmadý heves ve nefes,
uzat ellerini; taþ, kaðýt, makas ve kalbi kes.

iþaret parmaðýný yitiren bir zamir gibiyim,
odalara girmeye cesareti olmayan kapý,
elimde bir tabanca ve bir boþ kovan kaldý,
barutu gözlerime yakan bu hayat,
korkma, aceleci olma,
düþmem içimdeki attan,
ve sonuna geldim içimdeki göçün,
hadi hava ýsýndý çýk yataðýndan,
çýk artýk akrep, çýk yelkovan.

kendini vuran bir silah, bir tufan,
yaþamak doðum ve sancýdan..
Sosyal Medyada Paylaşın: