Hazreti Ömer (R.A)

Arap diyarýnda iri cüsseli bir adamdý,
Kýz babasý olunca cümle alemden utandý.

Kimselere görünmeden kýzýný çöle gömdü,
Ýrtikap ettiði günahýyla da çok övündü.

Çocuk ölünce “Oh!” diyordu, “Kurtuldu þerefim,
Halk içinde artýk baþým dik olarak gezerim.”

Zaman zaman hamurdan putuna tapýnýyordu,
Acýkýnca da ayný putu bir güzel yiyordu.

Azgýnlýkta sýnýr tanýmaz bir hale gelmiþti,
Muhammed’i (S.A.V) öldürmeye bile niyet etmiþti.

Kýlýcýný, kalkanýný kuþanýp yola çýktý,
Aklýnca peygamberin (S.A.V) kanýný akýtacaktý.

Yolda izanlý bir adam karþýsýna dikildi:
“Sen git de kendi bacýna sahip çýk” diyebildi.

Bacýsýna hesap sormak için geriye döndü,
Koþarcasýna durmadan, dinlenmeden yürüdü.

Kapýya geldiðinde Kur’an sesini iþitti,
Dinledikçe kalbinden küfür lekesi silindi.

Bu esnada Rahmet Nebi (S.A.V) mübarek ellerini
Açýp, alemlerin Rabb’ine þöyle seslenmiþti:

“Ey ulu Rabb’im! Sen Ömer’le güçlendir bu dini.”
Habib’inin duasýný Mevla (c.c) kabul etmiþti.

Hattab’ýn oðlu huzura Ömer olarak girdi,
Huzurdan ayrýlýrken artýk Hazreti Ömer’di (r.a).

Yusuf Akkaya
Sosyal Medyada Paylaşın: