Veda

Bir trenin dumanýna ektim sevdamý
Tahta bavula koydum kalaný
Dünü, bugünü, yarýný
Ne varsa mazide olaný.

Parlayan raylara býraktým paslý sevdamý
Bir kompartýman almaz yarým kalaný
Yaralý yüreðim bilemem görür mü yarýný?
Ne varsa kaderde olaný.

Son kez bakýþtýk istasyonda
Ve güneþ çekildi bulutlarýn ardýna
Bulutlar baþladý hýçkýra hýçkýra aðlamaya
Son kez selamlaþtýk yerde kalanlarla.

Ve gidiyorum hiç bilemediðim diyarlara
Vedalara, elvedalara
Belki daðlara, belki uzun uzun yollara
Bilmediðim bir þehirde daraðacýna.

Epey oldu yola çýkalý, tren bazen ormanlar içinde

uzun karanlýk tünellere giriyor.
Ve kendime pay biçiyorum, onunla konuþmaya
çalýþýyorum. Sende mi çok sevdin, çýkmazlara
giriyorsun diyorum. O, benimle konuþmuyor.
Þimdi bir limandayýz, gemi limandan ayrýlýyor.
Limanýn sessizliðini çýðlýk çýðlýða baðýran gemi
bozuyor.
Sanki onlar da aðlýyor. Sen bu mektubu okurken
Ben hangi meçhulün esiri olurum bilinmez. Ama
karþýmda bir ihtiyar ve titreyen dudaklarýndan
dökülenler þöyle söylüyor:

“Kahýrsýz bir günün geçmiþi belli gülüþlerini
cennete sakla.
Kilit vur gönlüne, her þeyi yasakla,
Ömür gitti bak, hesabý mahþere sakla!”

Sosyal Medyada Paylaşın: