Zamanın ruhu ve insanımsılar

Kendini o kadar önemseme, ey mihman
Sen, ben, o; kýsaca biz
Ayrý görünsekte birbirimizden aslýnda
Hepimiz bir bütünün parçalarýyýz

Her an doðuran uçsuz bucaksýz
Biraz daha, biraz daha büyüyen
O büyüdükçe biraz daha küçülen biz.
Adýna kainat, evren, alem denilen
Anaç bir kürrenin içinde
Garip, tuhaf, manasýz zerreleriz.

Bir tutam topraðý bizim köyden
Sel suyu alýp komþu köye taþýsa
Bizim köy biraz küçülür
Diðer köy bir parça büyür
Sen bunu farketmezsin bile
Belki senin bahçen küçülmüþtür
Belki de komþunun ki
Sen bunu hissetmezsin bile

Tabiatýn o heybetli duruþu
Her zaman dize getirir
Ýnsanoðlunun bencil huyunu
Sen doðadan bir aðaç kesersin
Doðanýn baðrýna basýp büyüttüðü
Bir ceylaný, bir caný katledersin ve
Kendini bir kahraman zannedersin
O susar, susar, susar...
Bir geceyarýsý, hiç beklemediðin bir anda
Ýnanýlmaz bir uðultu sarar her yeri
Gökyüzü yýrtýlýr ve yeryüzü
Hallaçpamuðu gibi atýlýr
Þehirler yerleyeksan olur
Binlerce on binlerce insan ölür...

Rüzgar eser, kayadan bir parça toz alýr
Rüzgar gelip geçer
Kaya sapasaðlam ayaktadýr
Þu tuhaf insanýmsýlar maalesef
Durumu anlatsanýz da hala anlamamaktadýr.

Cahit Fýkýrkoca
15.03.2024, Ankara



Sosyal Medyada Paylaşın: