DEĞMEZ

Karlý daðlarýn en zirvesindeyim
Elimde kuyruklu bir uçurtma
Yýldýzýn bir ucu sen bir ucu ben
Yeryüzüne sýðamayan iki aþýðý
Az önce uðurladým gökyüzüne
Bir an olsun tereddüt etmeden.
Kimsenin olmadýðý bir gezegende
Belki kavuþurlar diye.

Þimdi,
Gönül eteklerinde birikmiþ hüzünlerimle
Kýrýlgan aðaç dallarýndan düþe düþe
Yaralanmýþ dizlerim ve ben
Zulamdan sýzan acýlarýn
Döküntülerini süpürerek yürüyorum.
Ne çok istedik
Ne çok savaþtýk
Ne çok kaybettik.

Yitip gidenler sarýyor sis gibi baþ üstümü
Bulutlar bile akýtmýyor artýk gözyaþlarýný
Bu yalan dünya için.
Paylaþýlamayan bir ekmeðin
Kavgasý büyüyor içimde.
Dibine kadar yokluðun son soluðu sanki
Yutkunsam yaþam yutkunmasam ölüm
Razý geldi gönül sustu üstelik
Sensiz günlere ettiði ahlar dilinde
Bir de senli günlerin çilelerine.

Biraz geç olsa da uyandým rüyadan
Sonra yýkadým yüzümü en gerçeklerle
Kendi ellerimle çarptým su diye suratýma
“Ýnsan kendi eliyle ördüðü atkýyý sökmeli
Bazen emek gerçekten boþa gitmeli”
Deðmez!
Sosyal Medyada Paylaşın: