Affet bizi ey dost, tanýyamadýk biz seni. Bilemedik göremedik, yüce gayeni Ruhun bu dünyada sanki esir alýndý, En mutlu gününde, hayallerin çalýndý Bugün zorluklara göðüs geren bir yetimsin Sen benim varlýðým, mahiyetimsin. Hedefine giderken, vurur dalgalar, Ellerinde kelepçe, ayaðýnda prangalar, Haksýzca, hukuksuzca zindana attýlar, Ve hakikatý konuþmaný yasakladýlar. Sen konuþurken, onlar uzaktan baktýlar… Ve ardýndan, nice iftiralar attýlar. Þimdi esaret zindanýnda kahrolmaktasýn, Ve hakikat ayan olunca uyanmaktasýn. Oysa sen candýn, kardeþtin, yoldaþtýn… Hayalini kurduðum dünyama, sýrdaþtýn. Affet bizi…tanýyamadýk biz seni…
Hani... soðuktan titreyen çocuk vardý, O masumu görünce, içimiz yanardý. Kim bilir! kaç gece aç yatmakta, Sahi, kaç insanýn vicdaný yanmakta, Ayaklar yalýn, sanki kan revan içinde, Ýnsan, kendi kanýndan olaný reddedince!… Issýz yollarda, yürürken çaresiz, Sen uyuyordun, soðukta kimsesiz, Bu muydu? benim hayattan muradým, Oysa gurbetlerde kaç defa aradým. Gecelerde saklý kaldý gamsýzlýðým, Ve o günden sonra daima aðladým, Ne yediðim ekmekten tat aldým Ne de içtiðim suya kandým. O günden sonra bir daha bakamadým Ve çocuðuma sýmsýký sarýlamadým. Affet bizi… tanýyamadýk biz seni…
Hani… bir gün Hrant oldun anlattýn, Yalan olduðunu yaþanan hayatýn, Meçhul bir fýrtýnayla, çarpýldýn yýldýrýmlara Ve zamansýz düþtün, taþ kaldýrýmlara, O an gördük, pabucun delik olduðunu Ve ruhumuzun hicranla dolduðunu. Sende insanlar içinde bir insandýn, Gönlü tok, gözü tok olan bir candýn… Affet bizi tanýyamadýk biz seni…
Hani… bir tarihte zamanýn zalimleri, Vataný bölmek için susturmuþtu alimleri, Esaretler, zindanlar, zalimce hükümler Birbirini takip ediyordu, tahakkümler. Yine de istikbalden, ümidini kesmedin, Sen ye’s mani-i her kemaldir derdin. Ufuktaki nurla herkese ümit verdin. Her zaman insanlara imaný anlattýn, Bu dert, bu ýzdýrapla bir hayat yaþadýn. Gurbetlerde hep mahsun olacaktýn, Yine de kimseye yaranamadýn. Affet bizi… tanýyamadýk biz seni…
Hani… zirvelerde kaos çýkaranlar vardý, Onlar ki, ülkede huzur bozanlardý, Kýrýlsýn birlik, girmesin kimse kol kola Savrulsun yaprak gibi millet saða sola Diyerek insanlar arasýna tefrika sokuldu Oysa, bu vatan kadimden beri okuldu Bu fitnelerle geçerken günlerimiz Mateme döndü bütün düðünlerimiz Sana saðcý dediler… solcu dediler… Rum dediler… ermeni dediler… Kürt dediler… Alevi dediler… Komünist dediler…gerici dediler… Dediler… dediler… hep söylediler… Milleti birbirine düþman ettiler, Sonra bir kenarda seyrettiler Ve kaybolurken civanmert yiðitler O zalimler, sadece gülümsediler.
Sen deðil miydin? Alevi diye sesi kýsýlan, Sen deðil miydin? Kürt diye baþýna basýlan, Sen deðil miydin? gerici diye baþý açýlan, Siz deðil miydiniz? üç fidan, þafakta asýlan. Affedin bizi tanýyamadýk biz sizi…
Hani… her zaman, sevdaný anlatýrdýn Vatan için, küheylan gibi þahlanýrdýn. Önüne set çekip, susturdular seni Sýrrýnla birlikte öldürdüler buseni. bir ömür, dimdik eðilmeden yaþadýn, Vatan aþkýyla coþan, bir yiðitti adýn, Dilimden düþmedi hiç bir zaman yadýn. Gönüllerde kaldý, o tertemiz hayatýn, Bir saniyesine hakim olamadýðýn, Bir hayat için fýrýldak olmadýn, Ýnsanlýða bir hakikat dersi verdin, Ve bu vatan için kendini feda ettin.
halbuki sen bir candýn, canandýn, Cihanýn her yerinde, sen vardýn, Ruhunla, cisminle bir insandýn, Ama her gülümseyene kandýn, O sahte gülüþlere nasýl inandýn, Þimdi ruhun huzur dolu, gözün aydýn, Rabbin huzuruna cennete vardýn. Affet bizi tanýyamadýk biz seni…
Meðer ben ne kadar körmüþüm Seni hep kör yanýmla görmüþüm Bugün ben senden çok uzaklardayým Senin yokluðunda, kahrolmaktayým, Sen gönlümün, asalet usaresiydin Bu alemde dürüstlüðün emaresiydin. Artýk býrak! ey dost, býrak aðlayayým, Ben kimseye deðil kendime yanayým Þimdi, zindandan çýkmýþ gibi hürüm, Ve semada ki kuþlar gibi özgürüm.
...andelip...
Sosyal Medyada Paylaşın:
andelip Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.