İTİRAF

Ben, seni
Hayatýmdan çýkarmadým.
Çýkarmak zorunda kaldým.
Katlanamadým, yaþadýklarýma.
Sabredemedim, yaptýklarýna.
Düþtü ruhum bir boþluða,
Bulamadým tutunacak dal da.
Bir sevgi kýrýntýsý uðruna,
Fazla geldi bunlar bana.
Haklýyým,
Biliyorum ; ama
Ýnan, kolay deðil haklýlýkta.
O bile, külfet yüklüyor insana.
Ýki kiþilik yalnýzlýktý bizimkisi.
Öylesine bir alýþkanlýk, gelgitli.
Ruhumun aynasýnda göremedim seni,
O yüzden kýrdým kalemi.
Zaman Ýlaç deðil ki !
Her gün ömürden bir eksilti.
Davranýþlarým,
Ondan aceleciydi belki.
Biliyorum, iyi niyetlisin !
Yeri geldi, özür diledin.
Ama...
Özür deðiþimle düzelir.
Sen deðiþmedin!
Deðiþim, sana uzaktý.
Sevgin!
Sevgin,
Eyleme zaten ýraktý.
Güven de kanýt isteyince,
Ýþler, sende sarpa sardý.
Kýrgýn deðilim sana, özümde.
Suçlu deðilsin, gözümde.
Yaratýlmýþ, Yaradan’dan ötürü
Sevilmeli yine,
Bu yüzden masumsun belki de !
Ben, seni
Hayatýmdan çýkarmadým.
Çýkarmak zorunda kaldým.
Yoksa !
Ýnan bana !
Kalmayacaktý kendime de
Özsaygým.
Artýk.. !
Öznem deðilsin cümlelerde.
Belki, bir nesnesin
Ara sýra,
Öylesine kurulmuþ,
Baþýboþ tümcelerde.
Sosyal Medyada Paylaşın: