Mevzu Derin İsyanım İnsan
Bir kýzý çok sevdim
Ama kýz; dünya güzeli olduðu kadar haklýydý.
O yüzden beni hiç sevmedi!
Sonuna kadar bekledim görmedi bile...
Uzun yýllar sonra bir tuzaða düþtüm, evlendim.
Tek gerçek, her þeyin yalan olmasýydý.
Buna raðmen sevdim, direndim.
Ve bütün acý hatýralarý sildim, birer birer.
Ben akraba canlýsýydým.
Herkes birbirini fesatlýk yapmadan sevsinler isterdim.
Ve herkesle ayrý, ayrý muhabbet baðý oluþtururdum.
Bir aþina adým göremedim, yoruldum.
Ve ailem! Hiçbir zaman yanýmda olmadýlar.
Tek görevleri vardý; hayatýmý cehenneme çevirmek.
Sabýrla uzun yýllar kendimi kandýrdým, olmadý.
Allah rahmet eylesin, seveceðim insanlar kalmadý bu dünyada...
Ben kendimi beþ vakitli hatýrlarým ebedden.
Ýmâný menfaatleri için kullananlardan olmak istemedim hiç!
Otuz yaþýnda aldým elime alkol þiþesini.
Vicdansýz, kitapsýz dindarlarýn iki gramlýk akýllarýna uymak için.
Ama maalesef onu da beceremedim.
Niyetim herkes gibi karaktersiz olmaktý.
Ama nefsimin istediðini, yüreðim kabullenemedi.
Ve dört günlük süren alkollü isyaným sona erdi...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.