Enkaz Altında Kalan Çocukluğum

Ýnsanlara anlatmayý denedim.
Ama insanlar, iþilerine geldiðince kapattýlar üzerini.
Akýllarý basmadý.
Kendileri için kestirme yol seçtiler.

Ýki saniye bile düþünemediler.
Anýnda ilk saniyeden çevrildiler.
Düþünselerdi yaþadýklarýmý.
Ýntihar etmezlerdi ya!

Sonra en yakýnlarýma gittim.
Yaþattýklarýný anlattým.
Verdikleri zararýn bendeki acýsýný.
Keþke dinleselerdi çýrpýnýþlarýmý...

Yirmi dört yýldýr, duvarlarla konuþuyordum.
Onlar duyuyor cevap vermiyorlardý.
Allah onlara kalp vermemiþti çünkü.
Ama insanlarýn da kalbi yoktu.

Takatim kalmamýþtý artýk.
Bu sýr düþündükçe kanatýyordu yaralarýmý.
Kimse dinlemiyor, anlamýyordu.
Sevmiyordu kimse beni, sevmiyordu duvarlar insaný...
Sosyal Medyada Paylaşın: