. . geçmiþ bir ilkbahardan arta kalmýþ bir hazanda durmuþ zaman mevsimsiz, rengi solmuþ kurumuþ hüzün yapraklarý savrulur anýlardan
yorgun saatler yoklugunu vuruyorken solan bir mevsimden kalmýþ karanfiller boyun bükmüþ aðlar titreyen bedenimde kýþ ayazlarý
ah yar hasretin ak olup düþmüþ saçlarýma
can bulduðum iklimiyle o, yýldýzlarýn en güzeli o, yalancý baharýndan bende kalan gözlerinin yar ýþýltýlarýndan kalmýþ son bir damla gözyaþý kuruyan pýnarlarda yalnýz düþtü düþecek gözlerimden
cansýz bir bedende mahsur kalmýþ yüreðim ve, uzaklardan yalnýzca naðmeleri kalan bir sevda þarkýsý
düþer sonunda, o son bir damla gözyaþýn da bende kalmýþ gözlerinden çorak topraðýna sensizliðin