Affetme Sakın Beni !

Çok sevmiþtim ölesiye ama belli etmedim.
Meðer ne kadar üzmüþüm, ne çok kýrmýþým seni !
Yuvam yýkýlmadan önce, piþmanlýðý tatmadým.
Ben kendimi affetmeden, affetme sakýn beni !

Kafesimde bülbül gibi, görrnüþüm hep yýllarca
Dilinden hiç anlamadan, kýrnýþým hep yýllarca
Baþýnda sahibin gibi durmuþum hep yýllarca..
Ben kendimi affetmeden, affetme sakýn beni !

Sen yaklaþmak istedikçe, uzaklaþmýþým senden.
Tek bir vücut olamadýk, iki ayrý bedenden.
Sonunda ayrýldýk iþte ufacýk bir nedenden.
Ben kendimi affetmeden, affetme sakýn beni !

Duvarý nem insaný gam öldürür der eskiler.
Taþýyamaz günahýmý, kýrýlýr tüm askýlar.
Vicdan azabýmý ancak iþkenceler baskýlar.
Ben kendimi affetmeden, affetme sakýn beni !

Suçlarýmýn bedelini, razýyým ödemeye.
Ömrümden geri kalaný, razýyým budamaya.
Razýyým ben her þeyimi, yoluna adamaya.
Ben kendimi affetmeden, affetme sakýn beni !
(Onuncuköylü Ýsmail SIKICIKOÐLU)













Sosyal Medyada Paylaşın: