Sonbaharýn hüznüyle düþen yapraklar gibi
Býrakýp ta bizleri gurbet kuþum uçuyor
Garip gönlüm çöllerde susuz topraklar gibi
Sensizlik çeþmesinden,yudum yudum içiyor
Her insanýn ömründe bir sonbaharý vardýr.
Eriþirsem vuslata, o zaman ilk bahardýr.
Kulaklarým çýnlarsa, beni anan o yardýr.
Þimdi ne yapar diye hep aklýmdan geçiyor.
Gökte uçan turnadan haberini sorarým.
Kýrýlmýþsa kanadý, pamuklara sararým.
Gördüðüm rüyalarý hep hayýra yorarým.
Ýyi olan insanlar,bu dünyadan göçüyor.
Sazýný ve sözünü, bilsen nasýl özledim.
Yanýk gönül sesini,uzaklardan izledim.
Derunuma saklayýp,baþkasýndan gizledim
Nerede olursan ol, gönlüm seni seçiyor.
Ömür su kabarcýðý, hiç durmadan akýyor.
Geri döndüremezsin,arkansýra bakýyor.
Yaþanmamýþ hayaller,hep içimi yakýyor.
Attýðým kahkahalar, artýk hüzün biçiyor.
Bu gün de firar etti, güneþ daðýn ardýna
Göçmen kuþlar gidiyor,geldikleri yurduna.
Geleceðim demiþtin, yaz ayýnýn dördüne.
Güvendiðim birtanem,niye benden kaçýyor.
Son zamanda özlemin,yaman çöktü içime.
Uður böceði konsa,beyazlanmýþ saçýma.
Gönül asla yaþlanmaz, girse de kaç biçime.
Sevgin öyle harlý ki ,kývýlcýmlar saçýyor.
Ülkü Ahýska