UMUTSUZDU

Bak karlar yaðýyor üzerime
Odam soðuk, odam çer çöp, burada yok soba
Rüzgarlar yýrttý pencere diye yapýþtýrdýðým
Gazete kaðýtlarýný
Ellerim buz, buz kesiyor akþamlar daha çok
Isýtabilir mi çakmaðýmdaki alevler
Bu ev diye sýðýndýðým yeri ve ellerimi

Dudaklarým buz kesmiþ konuþamaz
Baþým dumanlý, baþým bir daðbaþý gibi
Bilir misin ? þu benim de yüreðimdeki ateþleri
Bekleyenlerim vardý kaybettiðim
Hep çaðýrdýðým yürekten : ’’ Gel bahar getir ömrüme’’
Geceler öyle uzun ki, geçmez saatler
Ve, öylesine karanlýk, soðuk, bir baþýma korkulu

Saatler geçmiyor, açlýk bitmiyor bir türlü
Biliyorum belki zaman donuk bu evimde
Faydasý yok beklemenin, içtiðim alkolün
Oysa yanýmda, terkedip gidenlerim olmalýydý
Gözlerime dolmalýydý onlarla akþamlarým
Ne olursun gel ! terketme bu sefil yalnýzlýðýma
Morardý dudaklarým, ellerim tutmuyor
Karlar yaðýyor saçlarýma

Ýçimde mýsralar birikmiþ kýrýk kýrýk
Gönlümün mýzrabýnda dinmiyor bu hýçkýrýk
Kaðýtlar kaplý penceremdeki yýrtýktan bakýyorum
Gökyüzündeki ay’a ...bir umut bekliyorum
Çýlgýn bir yalnýzlýk nöbet tutuyor
Gecemin karanlýðýnda, suskun kaldýrýmlarda
Bu kaldýrýmlardýr yerim mekaným

Usanç gelir yaþamaktan bana anne !
Keþke bir bebek olsaydým
Þu an kucaðýnda
Sýcak sütünü yudumlayan
Ben olsaydým bu akþam, evimizde kokunu duyarken burnumda
Bizimde bir sýcacýk evimiz varmýydý anneciðim

Günay Koçak

24. 2. 2024
Sosyal Medyada Paylaşın: