alışamadım

sabah kalktým,
çiçeklerimi suladým,
kedimi anlamaya çalýþtým,
artýk olmayan benimin yerine;
empati yapmaya çalýþtým.

öðlen oturduðum yerden fýrlar gibi kalktým,
yere düþürdüðüm düþüncelerimi kaldýrdým,
güneþi aldým yerine taktým,
rakamlarý saatlere yapýþtýrdým,
bir de baktým ki kolumda kalmýþ zaman.

ve gece, açtým avcumu,
bir elim göðe, diðer elim yere,
baþým denizde,
ruhum boðuluyor baþka gemide,
haydi oyna saçýmdan dökülmeden önce.

yine sabah,
bükülmüþ bir karanfil gibi güneþ,
az kaldý bitti bitecek üç milyar saniyem,
kurudu yüzümdeki ýslak su,
iþte gözüm, bu da sana gecenin son uykusu.
Sosyal Medyada Paylaşın: