Doğadan insana

Dingin sularda yansýyan ay ýþýðýnda,
Yalnýzlýkla baþ baþa kalmýþ bir çocuk,
Karanlýkta yürür, yýldýzlar eþlik eder.
Gecenin sessizliði onun tek dostu.

Topraðýn yumuþaklýðý ayaklarýnýn altýnda,
Rüzgarýn þefkati saçlarýný okþar.
Ormanýn kollarýnda huzur bulur,
Kuþlarýn melodisi ruhunu sarar.

Aðaçlar ona arkadaþ, daðlar kardeþ olmuþ,
Gökyüzü ona sevgiyle gülümser.
Doðanýn kucaklayýcý kucaðýnda,
Yetim kalan yürek huzur bulur.

Her dalda bir hikaye, her çiçekte bir sýr,
Doðanýn büyülü dünyasýnda kaybolur.
Yýldýzlarla konuþur, rüzgarla dans eder,
Doða ile birlikte, yalnýzlýk onun için yok olur.

Yetim kalmýþ çocuk, doða ile kardeþtir,
Onunla birlikte huzur bulur, sevinçle dolup taþar.
Dünya onun oyun arkadaþý, dostu,
Doðayla iç içe, yaþamýn anlamýný bulur.
Bahadýr Hat./22.02.2024/Sancaktepe






Sosyal Medyada Paylaşın: