Yeryüzü zifiri karanlýktý kanatsýz uçarken gökyüzüne fersah fersah ebabiller gül topluyordu kutsal bir kutlayýþýn akþamý kuþlar kanat çýrpýyordu bulutlara son yaðmurlar düþerken
sýratýn köprüsünde bir tek fani göremedim kýldan çelik örgülerle örülmüþ demir kolonlarla beslenmiþ öte harikasý üstünde týrlar tanklar výzýr výzýr geçiyordu ýþýklandýrýlmýþ gökkuþaðý
bir dev anasý oturmuþ tahta sað memesini sol omzuna sol memesini sað omzuna atmýþ cüzamlýlar sýralanmýþ kapýda þifa niyetine yara bere irin hastalýk bendeler çam yakmýþ tütsü dolaþtýrýyor vadi aðýzlarýna daðlarý duman kaplamýþtý
vasiyetim vardý Aðrýnýn tepesine gömülmeye seyredeyim anayurdumu baþtanbaþa bedenimi bulamamýþlar gömmeðe ruhum dolaþýrken öte deryada kendimden baþka in cin melek görmedim Yaðmur dinmiþ güneþ açmýþtý sual vakti
Coþkûnî
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Coşkun 1 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.