BİR KADIN

Ýncinen telaþlarla savruluyor zaman
Ve içinde denizsiz bir sandal misali
Hayalleri savruluyor bir kadýnýn
Ürkütüyor onu
Sokak lambalarýndan kaldýrýmlara düþen
Titrek ýþýklarýn gölgesi
Bahtýnýn karasýndan düþüyor
Salkým saçak çürüyen düþleri

Bir kadýn baðýrýyordu anne diye en küçülmüþ haliyle
Gözyaþlarý al bir nehir ile yarýþan
Fýsýltýlarýndan kan damlýyordu
Her anne diye sesleniþinde
Hýrpalanýyordu göðsü yýrtýk pýrtýk kelimelerden

Kan atýyordu
Her seferinde kabuk tutmaya çalýþan yaralarý
Bir güneþ doðsaydý
Ah bir güneþ
Bir gün ýþýðý kozasýna sarmalasam onu
Alýrdým kollarýma tüm kýyýlarýný ýssýz denizlerin
Ruhu okþayan kokusu siner diye mavilerin
Gök kubbe salkým saçak uzanýrdý safirleriyle
Bir arþýn örterdi yalnýzlýklarý
Eriyen korkularýn eteklerinden damlayan kar taneleri gibi

Tutsaklýðýn pençesi ne kadar acý
Ne kadar karanlýk
Buz mavisi tutkularýn
Kömür karasýna dönüþünü
Kim bilebilirdi ki
Bekler gibi izler nemli soluðunda okyanusun
Gecenin matemli sessizliðinde
Son nefesini verir bir kadýn

Hülya Çelik

Sosyal Medyada Paylaşın: