Ölümsüz Sevdalardan! (14 Şubat)

Sen...

Hani o ilk baþta hep dediðin gibi,
Eþ olmak ve evdeþ olmak neydi!
Ömür, herkese öylesine verilmeyendi,
Ve aþk her bedende yaþamayandý.
Kimseye söyleyemediklerini söyleyebildiðindi,
Kimsenin düþlerimi parçalamasýna izin vermeyendi.
Acý çekerken yüreðin,
Gönül kapýný týklatmadan Ýçeri giren di,
Çok uzaklarda da olsa ansýzýn sesini özlediðindi.
Gözlerine sýðýndýðýn fýrtýnasýz bir limandý,
Yarým iken tamamlanýp bir olmaktý.
Evdeþ olmak Avuç dolusu sevinçlerinle
güvenli sýcak yuvaydý,
içine sýðacak kadar kocaman yürekdi.


Ben...

Ben kalbime hayallerimi öðretmiþtim,
Seninle ellerime hayallerimi iþlemeyi.
Ben seni böyle sevdim iþte bazen deli bazen dolu
Hayal kýrýklýðý olmadan, umutsuzluk olmadan
Ben seni sevmeyi sevdim,
Ýçinde hiç ayrýlýk olmadan,
Ben en büyük sanat eserimi,
Sana eþ olarak yarattým.
Ey sevgili yar,
Boyasalar beni binlerce ad sýfatla....
Verdiðin adla anýlacaðým öldükten sonra...
Hep sana fýsýldadýðým gibi
Sana ve bana and olsun sevgili
Bakarken gözlerimin içine bin bir endiþeyle
Ölümüne seninleyim Han’ým ölümüne
Ýçinde olduðum yüreðinin önünde
Ebediyyete diz vuruyorum sonsuz sevgiyle.

Biz...

Görklü Tengrim
Bizi sonsuza dek birbirimize Han ve Haným,
Ömrümüzü birbirine yoldaþ eylesin.
Ocaðýmýza dahada güç ve küç versin
Ülüðümüzü bütün, hanemizi kut kýlsýn
Birliðimize dahada zaferler eyleyecek zamanlara ulaþtýrsýn.

NOGAYTÜRK

Sosyal Medyada Paylaşın: