MAZİ

Mazi!..

Seneler sonra karþýma çýkmýþtý.
Durdum, düþündüm,
Zamaný geriye döndürdüm.
Takvim yapraðý 27 Nisan 2006,
Karþýmdaydýn.
Selasýz gömdüðüm...
Topraða deðil, yüreðime.
Gözlerimin çölü,
Bedenimin katili.
Mert deðildin, hançeri göðsüme saplamadýn;
Arkamdan vurdun.
Vurduðun yerden düþe kalka yeniden can verdim ben.

Yaralýydým...
Hüzünlüydüm...
Bir o kadar da kimsesiz.
El açtýðým, Rabbime sýðýndým.
Kimsesizleri sahibi
Allah var ya "Allah yar" dedim.
Son kez yaþ aktý gözümden.
Sahra çölerinde býraktým,
Vurgun yemiþ gemi gibi,
Savrulup durdum gurbetin denizinde.

Güneþ doðmadý dipsiz kuyuya.
Feryadýmý duyan olmadý,
Dilim küstü insanlýða,
Ýçimde yandým, kavruldum, savruldum...
Kimse bilmedi acýmý, ben anneydim.
Kanatlarýmýn altýnda sakladým yavrularýmý.
Öyle görmüþtük anadan, atadan.
"Gelinlikle girdiðin evden, kefenle çýkarsýn!?"
Gelinliðim zaten kefen deðil miydi?
Ölene iki kefen giydirilmiyor ki?
Kader dedik, iman ettik yazýlan yazýya.

Ýsmail’i kurban ederken Ýbrahim,
Ýsmail geldi aklýma.
Teslimiyet!..
Ýsmail kurban olmadý, umut ýþýðý yandý.
Benimse umudum yoktu, kesilmiþti kefen; boylu boyunca...
"Alýn, götürün kabre" demiþlerdi.
Selam bile okunmamýþtý.
Gömdüler beni gurbetin mezarlýðýna.
Þimdi gelmiþ katilim bu kadar zaman sonra...

Film þeridi gibi geçti önümden yaþananlar.
Bir de durduðum yere baktým.
Sordum kendime:
"Habibe bu savaþý kim kazandý, ölen mi öldüren mi?"
Savaþý ben kazandým.
Yýkýlan çatýyý ben onardým.
Ocakta aþý ben kaynatým.
Kara kýþlarý ben geçirdim.
Fýrtýnaya, rüzgâra yaðmura kendimi siper ettim.
Sabrýmdan bana üç çiçek düþtü.
Rabbim onlarý bana emanet etti.
Belki hatam olmuþtur, bazen suyu fazla,
Bazen ise susuz býraktým.
Onlara her zaman güneþ oldum.
Hiç ayazda býrakmadým...
Arkamý döndüm, geçmiþe kapýmý kapatým.
O dýþarda, bense çiçeklerimle kaldým.
Sen kazandýn HABÝBE DÝRÝCAN.

7 Haziran 2021
Habibe Dirican
Sosyal Medyada Paylaşın: