Issýz hüzün yumaðý her hece Ve an’ý mý kasvetle müjdeleyen bir gece Adý mavi konulmuþsa Korkulu düþlerin Huzurun ev sahibi olmuþsa Kan uykular Varsýn Gün ayýp Güneþ doðmasýn
Yol uzun Mesafe kýsaydý Þuncacýk ömrümde Hayatýma giren çýkanlar da olmadý deðil hani Çoðu için Belki bir uðrak Belki bir durak Belki de bilinmez bir Han duvarý Hani yorgunlara yoldaþlýk edipte Asla kendisi dinlenemeyen
Ýnsandým! Ve hiç bitmiyordu Kendimle kavgalarým Özlemek sözcüðünü Sadece umut etmekten ibaret saysam da Çoðu zaman Bir çok þeyi özlüyorum Belki de bir ömür Belki de sonsuza deðin K e n d i m e ait her þeyi özlüyorum
Kendimi bulabilmem için Þimdi bana bir sýðýnak lâzým Sonsuza kadar üþütmeyen. Kulaklarýmý saðýr edercesine baðýrýp çaðýrmayan Hadsizce diline geleni söyleyip Küfredip sövmeyen Üzülünce Annesizliðimi hissettirmeyen Öpüp koklayan Öyle þefkatli Öyle merhametli Bir de babasýzlýðýma iyi gelen
Düþünüp düþlediðim gibi olmadý hiçbir þey Anneli þiirlere mahkum kalýrken öksüzlüðüm Babamlý her hayalimde Yüreðime yurt kuruyordu yetimliðim
Diyorum ki, Artýk üþümesin çocukluðum Sað yanýmda güneþ olsun Sol yanýmda sevda gölgesi Öyle sonsuz olsun Bir ömür boyu beni koruyan Kollayan Öyle evim gibi Öyle sýcacýk Ve adý sevda olsun öylesine!..
#hüzünlükent
Sosyal Medyada Paylaşın:
hüzünlükent Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.