YORGUN BİR KUŞ ELLERİMDE

Unuttum
Kaçýncý zamanýdýr gidiþinin
Hiç düþünmeden kýyý rüzgarlarýna býraktým gözlerimi
Korkarým bilirsin karanlýklardan
Kaçýncý uykusuzluðum bilsen
Gecelerimi paramparça eden
Gözyaþlarýmýn yalnýzlýða kaçýncý dökülüþüdür

O güzelim akþamlarýmýzý
Böyle noktalamayacaktýn
Hiç mi hiç anmayacaktýk ayrýlýðý
Taþ duvarlarda ; prangalar eskitmeyecektik
Yokluðuna
Ýçimi yýkan, ezen þarkýlar söylemeyecekti dudaklarým
Anýlarým buz tutmayacaktý senden yana

Þimdi gözlerim ufuklarda
Güneþin yansýyan ýþýklarýnda bir hüzün baþlar
Ve, akþamýn çöken karanlýðýnda
Gözyaþlarým
Bana sil hatýralarý deme
Tutamam kendimi aðlarým !

O uzak þehirde tüm umutlarým
Hani ; ayrýlýklarý anlatan hikayelerim
Ellerin ellerimdeyken, gözlerin bende
Alev alev yanarken dünyam
Her þey matem içinde
Bir haykýrýþ içinde yüreðim
Seni benden bir dal gibi koparýp aldýlar

Yetim çocuklarýn aðlayýþý içimde
Sevdalý gözlerimin çaresizliðinde
Hýnca hýnç çýðlýklarým
Son mektupta en Mecnun’i bir aþk !
Yüreðimin üstünde kýrýlmýþ camlar gibi
Ezilen damarlarýmda yitirmek ümidimi
Unutmak mý o akþamý
Gidiþini, yüreðimin eziliþini
Unutmak mý ?
Ben sana mecburum bilemezsin
Akþam gözlüm... bebeðim !

Dönüþünü bekliyorum artýk
Hep bekledim ; zamansýz, ýþýksýz, nefessiz !
Bir darülcaze örneði gömüldüm kendi dünyama
Sevemedim can çekiþen senelerimi
Sonra toz pembe düþler kurdum
Yarým kalmýþ özlemlerimi tamamlamak için
Bekledim seni, özledim seni
Ben sana mecburum
Ben gözlerine bilsen
Ýçimde sensiz senfonilerin
Yokluðu inler bu gece

Günay Koçak

10. 2. 2024

Sosyal Medyada Paylaşın: