Soru var, insan mýyým, soru var, bu þiir mi? Yaþamanýn ötesi gerçek midir, sihir mi? Tanrý mýdýr, Tanrý mý, beni kimdir yaratan? Her þeyde bir döngü var, nedir beni aratan. Kime baksam haklýdýr, kimi görsem bir aciz. Etten kemikten oyun, yalan; en büyük aziz. Hürriyet namümkündür, özgürlük denen küldür. Gönül ölsün zihinle, gel dost, ölümü öldür.
Tanrý, Evrim, Uzaylý… Zaman Mekân ve Fani. Ata, Ana, Gardaþ, Yâr; iþ güç meþgale yani. Aþk, nefret, sevgi, saygý, barýþ - savaþ ve döngü. Kendisini parçalar nefes nefes her süngü. Candaki ben ölmeden, çýksýn karþýma lütfen. Ben bu çaðdan yoruldum, dinlenmek yok ki zaten. Varlýk ve yokluk nedir, görüntüsü berhava. Hayal, sadece hayal, avcý da dönmüþ ava.
Tanrý’dan ses mi geldi, tapýcý; kâfir dedi Tanrý’dan önce beni, kulu piþirdi yedi. Þeytanlaþmýþ bu dedi, beni sattý þeytana. Sonradan da suçunu, tuttu attý þeytana. Cani oldu ömründe, hiç durmadan diþledi. Cennette çok edepsiz, bilmem neler düþledi? Cehennemin içinde Tanrýyla bir ben kaldým. Tanrý da yanmýþ çoktan, ben de dumaný çaldým.
Savruldum rüzgâr ile âlemleri dolaþtým. Sükût ile tanýþýp çýðlýk ile buluþtum. Dedi: küstah yaratýk, bana bir bak ukala! Dedim: tek küstah sensin, bakayým mý, pekâlâ! Dedi: yalvar lan bana, yoksa yakarým seni. Dedim: sen yalvar bana, sana çakarým seni. Tuttum tüm rüzgârlarý, düþünceme baðladým. Tanrýyla birlikte ben, yalnýzlýðý daðladým.
Yalnýzlýðý Tanrýyla sürü sürü döndürdüm. Yalnýzlýðýn kendini sýr diyerek kandýrdým. Kandýrýnca ses oldum, sesime yanký oldum. Dalga dalga yayýlýp, ben kendime kul oldum. O gün bugündür iþte, kula tapýnýp durdum Ben durunca kendime, durmak nediri sordum. Tezgâha böyle çýkýp kulak üstüne yattým. Nefesi kulaðýmla dipsiz kuyuya attým!
Kapadým gözlerimi, varlýk kayboldu gitti. Açýnca gözlerimi, karþýmda yokluk bitti. Sonsuzdan bir sonsuza kavga edip dururuz. Aramýza girene, biraz dokundururuz. Dokunulmayanlarý yakarýz ve satarýz. Birbirimize durmaz, atarýz ve tutarýz. Belki gerçek þudur ki; biz dipsiz kuyudandýk. Dipsiz kuyu ile biz, dipsizlikten usandýk!
Dünyevî’yim Tanrý’ya, Tanrý saldým meydana. Yaþama ve ölüme, gönül denen vatana… Hani derim kendime, kimse bilmez kendini. Bilen yoktur gerçeði, hayal yýkar bendini. Yýkýlan yýkýldýkça tozlanýp tozlandýrýr. Toz bile kendisiyle kendini nazlandýrýr. Ben nazdan dümen yaptým, zihnimden de bir gemi! Yelken diye kendine, üfürsün Tanrý emi!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yinsani Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.