BİR PARKIN BANKINDA ÇOK DÜŞÜNCELİ VE ÇOK ÜZÜNTÜLÜ BİR ADAM VARDI..

bir parkýn bankýnda çook büþünceli bir adam gördüm dü,
selam verdim hiç yabancý deðildi,izin alýp da otur dumdu,
düþünceliydi,kederliydi,üzüntüden, zaklaþtýrayým istedimdi,
kardeþim istersen bana anlat açýlýrsýn,ferahlarsýn,dedimdi,
derdini söylemeyen,dermanýný bulamaz ,sen anlat dedimdi,

uzaklara bakar iken ,dokunsan aðlayacak gibi anlatmýþtý
bu arada,bir dokun bin aaaaah iþit sözü aklýma gelmiþti
o çok güzeldi, benim için gülünce yüzünde güller açýlýrdý,,
benim gözümde dünyanýn en güzeliydi, sanki bir melekti.
,daima peþinde koþardým,hep bakar güler ümitler verirdi
,
taþ kalpli,çok kibirli o eski davamý düþünüyorum demiþti,
onu tanýyalý çok zaman geçti mi, seni çok üzmüþ dedimdi,
sanki beni köle aldý,çok zaman geçti unutamadým dediydi
üzülme nolur,kalleþliðin hesabýný Allaha veremez dedimdi,
üzülme nolur kaypaklýðýn hesabýný Allaha veremez dedimdi.

ABDULKERÝM KAYA.ESKÝ ARÞÝVÝMDEN.24.01.2024.ANKARA.

,
Sosyal Medyada Paylaşın: