Hayat, öyle acý ki derdine dert ekliyor
Derdi çeken emekli, devasýný bekliyor
Günler geçip gidiyor kalbi ise tekliyor
Yeter el insaf diye dil de artýk duruldu
Her ayýn o, baþýnda borçlarý sýralýyor
Biten borçta yok ise defteri karalýyor
Emekliler yük bize, diyenler yaralýyor
Yeter el insaf diye el de artýk yoruldu
Eti yaðý unutmuþ, ucuz ekmek arýyor
Tenzilat olur diye, günü güne sarýyor
Hep ardýnda dolaþan, vekilleri arýyor
Yeter el insaf diye dul da artýk gerildi
Gerildikçe gerildi, emeklinin bam teli
Uçuk kaçýk haline þaþýp demeyin deli
Çýkmýyor hiç cebinden, vezirin tali eli
Yeter el insaf diyen kol da artýk kýrýldý
Riyakâr þom aðýzlar yarasýný kaþýyor
Daðlar kadar elemi artýk dýþa taþýyor
Sebebine, ah edip dertleriyle yaþýyor
Yeter el insaf diye sol da artýk yarýldý
Cana tak etti artýk sessizliði bozuyor
Derman olmayanlarýn üzerini çiziyor
Eski kural geçmiyor, yenisini yazýyor
Yeter el insaf diye gül de artýk derildi
Para yok diyen vekil emekliyi üzüyor
Unutur mu emekli bunu akla yazýyor
Kesin isimlerini, beynine tam kazýyor
Yetti el insaf diyen lal de artýk dirildi
Ýnce ince hesaplar ayý, ayý tutmuyor
Emeklinin totali, bir tek vekil etmiyor
Beli bükük emekli, eli gücü yetmiyor
Yeter el insaf diye pul da artýk serildi
Alýn teri göz yaþý, Cemali der aþ yitti
Baþ tacýdýr diyen o vekil nereye gitti
Hakir gören tavýrlar incitti heder etti
Yetti el insaf diye kul da artýk yoruldu ..
H.C.ÖRS, Ankara - 01/2024 (A - 343)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.