Ýstanbul eli ayaklarýna dolaþmýþ bir þehir bir birini bulup sonra kayýp eden insan yüzleri gelir aklýma
þeytana pabucunu ters giydiren gemiler halen ayný limana demirli aralarýndan su sýzmayan minareler de olmasa kayýp arattýracaðým þu kalbimi
masmavi gökyüzünü görünce bir parçam sende martýlar ve ýslak karýþýmý simit olasým geliyordu. hani Kim kimsenin yerini dolduracak þekilde bekliyor bir baksana
beton evleri fiyakalý aðaç dallarý kendi hâlinde kýrýldýðý gibi kimse yok beni seni… o uzun vakit önce giden kuþlarý sonra seni beklide beni kim bilir…
sen degil saat kaç olursa olsun çýkýp su þehir altýný üstüne getirmeyi mahsun býrakýyorum kendime….
yok bir gecenin karanlýða ve insana tok vakti ah bu þehir iki gözümü önüne akýttý aðladýðýný bir sence görmeni o kadar çok isterdim ki….
ben senin yeþil gözlerinden öpüyorum Ýstanbul’da öpecek bir el ayak bulsun kendi adýna
Istanbul sevmeye hazýr Ya biz bekli de birbirimizi gizli sevdik kim bilir...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Şadiye gürbüz(zaralıcan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.