MECBURUNUM

Ne zaman yaðmur yaðsa
Ýçimdeki sonbahara
Gözlerin ýslanýr belki
Belki de benim gözlerimde yaðmurlar
Sonra saçlarýmda uçuþur yapraklar
Seni beklerimde
Alamam kokusunu çýnarýn
Genzimdeki hasretin yakar içimi
Tüm mevsimleri unutturur bana
Buz mevsimidir artýk akþamlar

Ne zaman beklesem güneþin doðuþunu
Sensizliðe uyandýðým her sabahýmda
Gri bulutlar gölgeler erik aðacýmýn üstünü
Erikler çiçek açmaz bahar unutur gülmeyi
Hadi gülümse camlarýmdan yine
Unuttur bana çektiðim onca çileyi
Yaðmurlu bir saçak altýnda
Isýt sana üþümüþlüðümün hasretini

Ne zaman akþam olsa, içimde karanlýklar
Hatýrlar mýsýn akþamlar kadar
Sihirliydi geceler; masallar sarardý uykularýmýzý
Belki bir þarký uyuturdu beni
Belki de o annemin ninnisiydi
Uzayan gecenin siyahýnda
Neden ; neden o kadýn aðlýyordu ?

Hadi gözlerime býrak masallarý
Kaybolayým seninle gel, renkli düþlerde
Bitir içimdeki hasret türkülerini
En çok da ýssýz akþamlarda içimi delen
Bir baþýma kalýp seni düþündüðümde
Gülüm, siyah gülüm, siyah akþamým
Sesini duyur; dursun içimin kanayan oluklarý

Güller soluyor akþamlarý penceremde
Sensin sanýyorum þu öten mavi üveyik
Hani diyor ya Cahit Sýtký :
’’ Kimdir bana gülümseyen yeþillik balkonundan ’’
’’ Demek gecelerden sonra nihayet gün doðuyor ’’
Bana da doðar mý günler ? gün pencereme ?
Yorgun baþým dinlenir mi
Geliþinle yastýðýmda ?
’’ Artýk taslarýmýz ayrý çeþmelerden dolmasýn ’’
Diyor
Bizimde
Mecburunum

Günay Koçak

9. 1. 2024




Sosyal Medyada Paylaşın: